Een tijd geleden kwam er bij ons een vraag binnen van een hulpvrager. Als prachtige Pay it Forward heeft zij haar eigen verhaal geschreven.
Coaching: van mens tot mens
Ik kwam vrij overstuur bij Josiane van Self Counselor terecht. Enkele jaren na het verliezen van een dierbare, een onverwachte dood, overspoelde het verdriet me weer enorm. Daarnaast had ik het weggedrukt door keihard te werken en door blijheid te forceren. De huisarts zag dat ik maar steeds opnieuw grieperig werd doordat ik mijn spanningsklachten niet serieus nam. Hij hamerde erop dat ik mezelf eens op 1 moest zetten. Omdat ik financieel niet goed uit de voeten kwam op dat moment en me geen extra’s kon permitteren, naast de reguliere vergoedingen, kwam ik bij Stichting ANDERS Rotterdam terecht. Hadden zij een oplossing? Psychologen pasten niet bij mijn hulpvraag, had ik ervaren. Ik moest iemand vinden die warm durfde te zijn, menselijk, die verder keek dan 1 behandelplan of een eventuele diagnose. Daar paste Josiane perfect bij. Van huis uit is zij Maatschappelijk Werker en heel wat gewend. Al die pubers met een grote mond kon zij aan en dus kon ze ook door mijn vrolijke en ietwat stoere masker heen prikken. Langzaam brokkelde mijn muurtje af en liet ik gevoelens toe en bespraken we ze samen. Josiane werkt met visualisaties (dingen voor je zien, met gesloten ogen) en dat past bij mij. Ik denk vaak in beelden en houd van kleur, plaatjes, dingen voor me zien. Daarnaast kwam ik meer bij mezelf wanneer we visualisatie-oefeningen deden. Ik voelde beter en ik zag beter wat we beiden bedoelden. Ik zag beter welke richting goed zou zijn voor mij. De achtergrond in de psychotherapie van Josiane hielp daarbij. We werkten lichaamsgericht en gingen de diepte in. Ik houd van filosoferen en ben vrij gevoelig en dromerig. Ook daarin had ik het gevoel serieus te worden genomen. Die kant van mezelf mocht er ook zijn.
Al met al heb ik veel geleerd: om mijn verdriet te onderzoeken in plaats van weg te duwen. Om het juist wat vaker toe te laten zodat ik er beter mee om kan gaan. Om mijn geliefde overledene ook op die manier wat meer deel uit te laten maken van mijn leven nu. Om soms dingen van me af te schrijven en zo te ordenen. En vooral om meer tijd voor mezelf te nemen. Rust inplannen, mediteren, bewegen, niksen, nadenken voordat ik ja zeg en vooral bedenken waarom ik het wel of niet wil…
De schijnwerpers op mezelf richten in plaats van volledig op de ander. Kiezen voor positiviteit. Een inspirerend voorbeeld in je leven hebben, iemand waar je even aan kan denken als je moeilijke keuzes maakt of jezelf weer even vergeet. Hoe zou de Dalai Lama dit doen? Of Oprah? Of je relaxte vriendin?
Achterover leunen in plaats van constant aan staan en goed voor jezelf zorgen. Selfcare rules!
De humor van Josiane vond ik ook fijn. Daarnaast komt ze zelf vrij laidback over. Daar werd ik zelf ook rustig van. Ik kan haar dus zeker aanraden als coach. Ik hoop dat ook jij met een klein duwtje in de rug weer op een mooi pad terecht komt, een pad vol bloemen, en dat je af en toe stopt om ze te bekijken. Het leven gaat al zo snel en we moeten zo veel. Live a little. Blijf om je heen kijken vol verwondering. Het mag! En ook mindere dagen horen erbij. Iemand zei ooit: vallen is niet erg, zolang je maar weer opstaat na een tijdje. En zo is het!
Toi, toi, toi.
Dit verhaal is geschreven door de hulpvrager zelf.