Waar liefhebben weer fijn kan zijn

Nog voor de koffie kan beginnen met pruttelen, klinkt het geluid van de decoupeerzaag, gevolgd door de schroeftol. Mijn vriend Marco en timmerman Jaap liggen naast elkaar op hun knieën. Hoppa, de eerste balken van de geluidsisolerende voorzetwand gaan al op hun plek. Wauw! Hoewel het geluid van de apparaten me zo zonder oordoppen door merg en been gaat, word ik er heel blij van. Deze voorzetwand gaat ervoor zorgen dat ik straks eindelijk een plek heb waar ik tot rust kan komen. En ja, daar heb ik wel wat haast mee.

Kluizenaar
Marco en ik gaan, na tien jaar samenwonen, verder in een LAT relatie. Living Apart Together is noodzakelijk vanwege mijn medische conditie, waardoor ik snel overprikkeld en uitgeput ben. Ooit had ik een bruisend leven. Leuke baan, koopappartementje in de stad, kitesurfen, uitgaan met vrienden. Sinds mijn dertigste leef ik praktisch als kluizenaar. Ook Marco wordt volkomen geleefd door mijn beperking. Muziek, tv en klusapparaten zijn uit den boze. Regelmatig is zijn aanwezigheid al te veel.

Trots
Praktisch betekent het, dat ik in mijn eentje verhuis naar een huurwoning. Dat is een opluchting, hoeveel we ook van elkaar houden. Natuurlijk is het heel ingewikkeld en verdrietig geweest. Het is bepaald geen vrije keuze. Maar inmiddels staan we helemaal achter deze stap. We zijn dolblij dat ik iets vlakbij heb kunnen vinden, bijna om de hoek. Hopelijk kunnen we straks, naast toekomen aan onszelf, ook weer genieten van samenzijn.

Bunker
De woning is echter ook gehorig. Door voorzetwanden en voorzetramen te plaatsen, kunnen we een deel van het geluid dempen. Een berg extra werk. Een half jaar geleden isoleerde Marco nog op dezelfde manier een tijdelijke ruimte in een winkelpand als “bunker”. Dat heeft hij nu weer afgebroken om de materialen te kunnen hergebruiken.

Zo gaat het al tien jaar: Marco die zijn vrije tijd en salaris op ziet gaan aan mijn noden. Daarom heb ik Stichting Anders gevraagd om ons te helpen. Met enige schroom, want we lopen nogal eens tegen de onzichtbaarheid van mijn ziekte aan. Maar zij zagen er doorheen.

Zij zagen er doorheen

Lekker met je handen
En zo maakten we tien minuten geleden kennis met Jaap. Jaap heeft een flinke carrier switch gemaakt en is nu in de leer voor timmerman. Lekker werken met je handen én je hoofd. Wat een mooie keuze om te gaan voor wat hem energie geeft. Zijn leermeester en collega Arie komt wat later vanwege een blindedarmontsteking in zijn familie. Deze mannen werken voor Bakker Bouw en bouwen, verbouwen en renoveren dagelijks panden met traditioneel vakmanschap.

Beetje ongemakkelijk
En die professionals zijn hier nu ’zomaar’ heel de dag gratis aan het werk om onze verbouwing een flinke duw voorwaarts te geven. Zeker niet zomaar, begrijp ik van collega Arie. “Mijn baas doet dit echt om mensen te helpen.” Terwijl ik thuis even op de bank zit bij te komen, voelt dit alles ongelofelijk fijn en een beetje ongemakkelijk tegelijk. Wat geweldig van dit bedrijf dat ze dit doen! En dat er een Stichting ANDERS is, die hulpvragen en hulpaanbod van regionale bedrijven, bij elkaar brengt.

Stil van
Als ik twee uur later even ga kijken (en polsen of bij de lunch een huisgemaakt broodje hamburger met alles erop en eraan gewenst is), zitten drie klusmannen nu dan toch aan de koffie. En… staat er al een heel houtskelet overeind. Ik ben er even stil van. Ook Marco glundert. We wisten niet precies hoeveel Bakker Bouw voor ons zou kunnen doen. Maar Arie zegt: “We gaan hier niet weg voor de gipsplaten ertegen zitten.”

We gaan niet weg voor de gipsplaten ertegen zitten

Vier burgers
Dat ze er alles aan doen om dat waar te maken, blijkt als ik de hamburgers sta te bakken. Marco belt: “er is nog een derde bijgekomen.” Wat, nog een klusser? Ja echt. “Nou daar gaat mijn lunch,” grap ik. Als ik de burgers breng, blijkt de wand al bijna helemaal gevuld met steenwol en voor de helft bedekt met gipsplaat. Collega Geert heeft er vandaag al twee klussen op zitten en springt, voor hij naar zijn vierde gaat, ook hier nog even bij. Ik moet de mannen tot drie keer toe aanmanen om hun burger niet koud te laten worden.

Maagdelijk grijs
Hoewel de behendigheid van deze timmermannen inmiddels wel duidelijk is, komt om twee uur het telefoontje van Marco toch als een verrassing. Hij staat! Als ik binnenkom wacht me een prachtige, zes en halve meter lange muur van twee lagen maagdelijk grijze gipsplaat, op een ankerloos geplaatst skelet, met daarachter dertien cm dik isolerend steenwol. Een heel blije Marco. En een tevreden Jaap en Geert.

Popelen
We bedanken de mannen hartelijk en zwaaien ze uit op weg naar hun volgende klus. Ook ons wacht nog een berg werk. Maar dankzij Bakker Bouw is die berg een flinke kop kleiner. Ik sta te popelen om aan de slag te gaan met gipsplaatvuller. Maar rusten is wijzer na deze enerverende dag.

Terwijl Marco die avond thuis op de bank een film kijkt, doe ik in mijn eentje een kop thee in mijn stille nieuwe stek. Een diepe zucht van verlichting klinkt zachtjes door de nog lege, maar met deze hartverwarmende ervaring gevulde ruimte. Ik krijg er zo’n energie van, dat ik toch nog wat schroefgaatjes dichtsmeer. Een betere vrijdagavond kunnen we ons op dit moment niet wensen.

Dit verhaal is geschreven door Marieke Vissers (hulpvrager)