Het is al bijna het einde van de werkdag als we een belletje krijgen van een medewerker van de Sociale Dienst Drechtsteden. Zij had die dag dienst bij het Bonkelaarhuis in Sliedrecht en vertelt dat er zojuist iemand is binnengelopen die vertelde dat hij op de grond slaapt in zijn nieuwe woning sinds zijn verhuizing. Hij kan aan wat meubels komen via de oud-bewoners van de woning maar beide partijen beschikken niet over transport, vandaar het belletje aan Stichting ANDERS.

Op de koffie
Ik neem direct contact op voor een afspraak en maandagochtendvroeg stap ik bij hem binnen. De woning oogt netjes, er ligt nog een vloer en de oud-bewoners hebben ook de gordijnen laten hangen. Op muren siert er bloemetjesbehang. Als ik vraag hoe hij hier terecht is gekomen begint hij te vertellen. Over zijn verhuizing en de scheiding waar hij middenin zit. Over de jaren die hij doorbracht in militaire dienst, later als chauffeur en uiteindelijk in de bouw. En nu op zijn oude dag, hij is inmiddels met pensioen, is hij terecht gekomen in een stad waar hij niemand kent. Hij komt uit een compleet andere regio maar stond wel al jarenlang ingeschreven bij Woonkeus met als gevolg dat hij binnen no time een woning kon krijgen. Door zijn scheiding moest hij op zoek naar een andere woning en zo belandde hij in Sliedrecht.

De verhuizing
Zijn vertrek was zo geregeld. Via een bekende kon hij wat spullen laten verhuizen. Een tafel en vier stoelen, een bureaustoeltje en een kastje met daarin wat persoonlijke eigendommen staan. ‘Meer wilde ik niet meenemen, ik wil haar ook niet zonder spullen achterlaten’ vertelde hij. Als ik een blik werp in de slaapkamer tref een leeg luchtbed aan, een keurig opgemaakte deken daar bovenop en zijn kussen. Dit alles op beton. Als ik vraag waarom het luchtbed leeg is vertelt hij dat de buren alleen een fietspomp hadden gehad en dat was geen succes. Zelf heeft hij longklachten dus ook opblazen werkte ook niet. Dus sliep hij nu zo, al anderhalve week. Hij vertelde dat een connectie van de oud-bewoners hem een bank, twee fauteuils, een salontafel en een matras beschikbaar voor hem hadden. Hij kent hier echter niemand en hij moet elk dubbeltje omdraaien dus iemand inhuren is geen optie. Evenals bekenden inschakelen, ‘ik heb niemand’.

De stress die dit teweeg brengt is zichtbaar aanwezig. Ik verlaat zijn huis met twee beloftes. 1. Voor u gaat slapen vannacht is uw luchtbed opgepompt. 2. Ik zorg ervoor dat dit transport z.s.m. geregeld wordt zodat u snel weer beter kunt slapen.

Power
De kracht en bereidheid van ons netwerk wordt extra zichtbaar op het moment dat er snel moet worden gehandeld. Ik bel van Wijngaarden Groothandel en vraag of zij iemand langs kunnen sturen om te zorgen dat hij vannacht op een opgepompt luchtbed kan slapen. ‘Kleine moeite voor ons’ laten ze weten, diezelfde avond volgt er een foto met dat dit is gelukt. Transportbedrijf Road Runner laat weten woensdag de spullen op te willen halen en bij hem thuis te brengen. ‘Triest om te zien hoe deze man erbij zat. Het voelt goed om in deze situatie van betekenis te kunnen zijn’ vertellen ze achteraf.

Sinds maandag sliep Meneer elke nacht een beetje beter. Van de grond naar een luchtbed en van een luchtbed naar een matras. Onze zoektocht houdt echter nog niet op. Via Officetrader volgen er nog tapijttegels zodat hij niet meer op beton hoeft te slapen. En we gaan op zoek naar een bed, want dat is wel het minste wat we kunnen om zijn nieuwe thuis nog leefbaarder te kunnen maken.

Dit verhaal is geschreven door onze coördinator Caroline van Dijke.