Jarenlang leefde hij een groot deel van de dag in het donker. Je kunt je niet voorstellen hoe donker. Wij beseften het eigenlijk ook niet. Tot het licht aanging. ‘En snel uit nu, riep hij ons toe, want nu zie je pas hoe vies het hier is’.

Team Vroeg Eropaf
Vanuit de Gemeente Dordrecht wordt er hard gewerkt om inwoners zo vroeg mogelijk te helpen op het moment dat er schulden ontstaan. Om dit te bereiken is Team Vroeg Eropaf in het leven geroepen. Zij gaan langs bij mensen met betalingsachterstanden op huur, energie, drinkwater en zorgverzekering. Onze hulpvrager is er één van. Soms ben ik daar dankbaar voor. Dankzij deze werkwijze kwam hij sinds jaren weer in beeld en dat was nodig, want hij werd door niemand gemist.

Toen ze twee man sterk voor de deur stonden had hij de moed hen binnen te laten. ‘Niet schrikken’, noemde hij ten overvloede. Terwijl de deur verder open ging snapte ze waarom. Afval op enkel, knie en heuphoogte afhankelijk van de plek waar je stond. En hij, hij zat er tussen op zijn bank met een gat daar op de plek waar hij zo graag zit.

Stapje voor stapje
Ik wilde schrijven dat er sinds die eerste keer dat deurbel ging veel is gebeurd. Dat klopt niet want een bel ontbrak. Sinds de eerste keer dat er op de deur gebonsd werd. Op zijn goede dagen ruimt hij iets op. Hij ziet met regelmaat een medewerker van het Sociaal Wijkteam. Zijn financiële situatie is in beeld gebracht. Hij heeft na ruim 1,5 jaar weer warm water. Dat zijn, voor iemand die jarenlang geïsoleerd heeft doorgebracht, grote stappen. Na al die tijd tobben met poetsen in de wasbak is hij van plan ook zijn kleren weer te gaan wassen en dus regelde zijn hulpverlener een wasmachine. Voor hulp bij het aansluiten belde ze ANDERS en of we wellicht ook konden zorgen dat er licht zou komen in huis. Want ook dat ontbrak.

‘Je bent voorbereid?’
Onze partner Gertenbach Elektro was direct bereid een afspraak in te plannen. Omdat elke nieuwe bezoeker spannend is voor hem waren we zelf ook aanwezig. En zo stonden we daar die bewuste ochtend en bonsde ik op de deur. Ik werd binnengelaten met de opmerking ‘niet te druk doen jij’ en voor monteur stapte hij pas opzij nadat hij bevestigend antwoorde op de vraag of hij voorbereid was op wat hij aan zou treffen.

Het was best gezellig. Hij en ik in het donker pratend bij het licht van de TV en de monteur aan het werk. Aan het eind van de ochtend werkte zowel de wasmachine als de lichten. Toen die aangingen was dat even knipperen. Je kunt niet voorstellen wat een verschil het is als er licht brandt in een ruimte waar het jaren donker was. Wat er in de intro stond zei hij echt. Gelukkig staan de lampen, als we er zijn, ondanks het vuil toch aan. En we gaan verder, stapje voor stapje.

Dit verhaal is geschreven door onze coördinator Caroline van Dijke.