De stap van pleegzorg naar zelfstandig wonen is groot. Te groot voor haar? Misschien. Er stapelde zich in ieder geval van alles op in haar leven. Letterlijk en figuurlijk.

Dichte deur
Na verschillende pleeggezinnen ging ze op haar achttiende op kamers. In een huis met huisgenoten hield ze een jaar lang haar slaapkamerdeur gesloten. Zelf kwam ze er nog wel achter vandaan, meestal. Om naar school, haar bijbaan of de gezamenlijke maaltijd in huis te gaan. Hulpverlening liet ze snel los, juist omdat ze daar heel haar jeugd al mee te maken had gehad. ‘Zelf doen’ was haar motto. Toch viel het er alleen voorstaan haar zwaar en de stilte gaf traumatische herinneringen de ruimte om naar boven te komen. Ondertussen stapelde de kleding en het afval in haar kamer zich letterlijk op.

Keerpunt
Eén jaar na haar komst in huis vond ze de moed haar deur te openen voor een betrokken buurvrouw. In het gesprek dat volgde was de eindconclusie dat dit niet is hoe ze wil leven. Geen vanzelfsprekende keuze, wel een hele moedige, want dat ze terugvalt in dit patroon is niet vreemd. Het is precies hoe haar leven eruit zag tot ze uit huis werd geplaatst. Ze werd verwaarloosd en woonde in een vervuilde leefomgeving. Toch beseft ze dat dit niet bijdraagt aan een gezonde toekomst en dus is er actie nodig.

Toen Stichting ANDERS Drechtsteden werd benaderd om betrokken te raken volgde er overleg met FrisFacilitair. Want als we de kleding uit de kamer zouden kunnen krijgen zou de grond op sommige plekken al in beeld komen. Directeur Corine nodigde haar uit om langs te komen, met haar was. En daar lag ze wakker van. De dag ervoor werd er een middag besteed aan het inpakken van al dat wasgoed én afval. Wasgoed in de auto en afval naar de container. Resultaat: 9 volle vuilniszakken kleding, 6 zakken afval en heel veel dozen. En dat uit een kamer van 16m2.

Wakker liggen om wasgoed
Die kleding in vuilniszakken doen was een kwestie van erin proppen en door. Toen ze zelf in de wasserette haar was in de machines mocht stoppen ging dat eveneens zo. En toen gingen we weer naar huis. Haar vloer werd gedweild en een dag later lagen de vuilniszakken weer achterin de auto. ’s Avonds kwam diezelfde buurvrouw weer bij haar langs om uit te zoeken wat er weg mocht en de kast in moest.

Bij het openen van die vuilniszakken werd ze stil. Alle kleding was gesorteerd en gevouwen! Zelfs de sokken. Die enorme hoeveelheid losse sokken die overal en nergens tussen lagen waren gevouwen. En dat was ontroerend. Resultaat: 40kg kleding is inmiddels weggebracht naar een goed doel en de rest zit weer in haar kast. Dat weggeven vond ze belangrijk, want wil graag anderen helpen. De kast die eerst, door de spullen ervoor, niet meer open kon is weer gevuld. Alles past er in. Een mooie, frisse start!

Dit verhaal is geschreven door onze coördinator Caroline van Dijke.