Het is op een donderdagmiddag als we op bezoek gaan in zijn Fokus woning. Dit zijn aangepaste woningen waar mensen met een lichamelijke handicap of beperking zelfstandig kunnen wonen met 24-uurs ADL-assistentie op afroep. We zijn niet de enige die op de stoep staan. Ook een medewerker van het Sociaal Wijkteam Crabbehof komt aangelopen. Door de progressieve ziekte MS is het kortetermijngeheugen van onze hulpvrager aangetast en blijkt hij ons beide te hebben uitgenodigd om kennis te komen maken. Samen nemen we plaats op de bank als hij begint te vertellen.

Dat hoeven zij niet te zien
Hij, geboren in Portugal, is gek van voetbal en verwijst hier veel naar in zijn verhalen. Vroeger gewerkt in de techniek maar inmiddels volledig afgekeurd. Hij heeft een moeder ver weg wonen en heeft weinig contact meer met vrienden. Hij red zichzelf prima en noemt niet eenzaam te zijn. Opgewekt en vrolijk. Dat is de indruk die je krijgt. Als ik echter doorvraag op waarom hij zo weinig contact meer maakt met zijn familie en vrienden komt, wat mij betreft, de waarheid boven tafel. ‘Ik takel alleen maar af en ik ben er binnenkort toch niet meer. Dat hoeven zij niet te zien’.

Daar schaam ik me voor
Drie jaar geleden moest hij noodgedwongen verhuizen omdat door het toenemen van zijn klachten hulp aan huis noodzakelijk werd. Zijn woning is eenvoudig ingericht. Veel mogelijkheden om er meer van te maken had hij ook niet doordat hij in de schuldhulpverlening zit. Hij vertelt hoe deze ziekte hem elke keer een stukje verder kapot maakt. De gevolgen hiervan zijn letterlijk te zien op de muur. Er zijn dagen dat hij geen of slecht controle heeft over zijn spieren met als gevolg dat hij met zijn rolstoel langs de muur schampt. Over de gehele breedte van de muur krult het behang op. Als hij daar naar kijkt is dat confronterend. Ik schaam me daar voor. In mijn hoofd ben ik er nog maar ik zit gevangen in een lichaam dat telkens minder kan.

Plan van actie
Hij had contact opgenomen met ANDERS omdat hij graag hulp wilde bij het ophangen van een gordijn in de woonkamer en in de slaapkamer. Partner van Zessen is hiervoor bij hem langs geweest en heeft dit voor hem in orde gemaakt. Achteraf vertelt Ruud dat het hem opviel dat de woning zo basic ingericht was. ‘Ik weet niet of ik zo positief in het leven zou staan als ik in zijn schoenen stond’. De positieve en vriendelijke houding is inderdaad de indruk die blijft hangen als je denkt aan deze fijne man. Inmiddels weten we echter ook wat er schuil gaat achter die glimlach.

Bescherming
Toch blijf ik ook terugdenken aan het opgekrulde behang. En met dat beeld in gedachten nam ik contact op met Storax. Zij kenden ANDERS nog niet maar als ik hen de situatie voorleg willen ze graag betrokken raken. Dit bedrijf is een allround leverancier van een compleet programma bouwspecialiteiten, waaronder beschermingsmateriaal voor wanden. De visie van dit bedrijf is om kwalitatief hoogwaardige producten en montagediensten te leveren waarbij klantvriendelijkheid, betrouwbaarheid en service topprioriteit hebben. Dit alles maakten ze waar voor hem. Op de foto zie je het verschil. Als ik directeur Ron Straks bel om te bedanken noemt hij dat wat we deze man zo gunnen, ‘hij hoeft zich niet meer te schamen’.

Dit verhaal is geschreven door onze coördinator Caroline van Dijke.