Ik ken de flat waar dit gezin in woont. Lage vensterbanken. Geen raambeveiliging. Met een kleintje in huis sta je op scherp want je moet er niet aan denken…
Onveilig
Ze wonen er goed naar hun zin, op de 4e etage in Dordrecht. Toen ze de woning betrokken was hun inmiddels 1 jarige jongetje nog maar een baby. Deze kleine boy klimt en klautert inmiddels overal op en in. Je merkt dat moeder tijdens het huisbezoek erg alert is. Met een schuin oog volgt ze haar kleintje waar hij gaat. Dat is ook de reden dat ze contact hebben opgenomen. De ramen kun je openen door de klink eenvoudig omhoog te draaien. Zonder beveiliging. Hun grootste angst is dat dit in een onbewaakt moment een keer misgaat en dat willen ze natuurlijk koste wat het kost voorkomen. Ze gaan langs bij het Sociaal Wijkteam Crabbehof om hun zorg te delen. Zij nemen contact op met Stichting ANDERS.
Gebrek aan mogelijkheden
Het gezin heeft zelf weinig financiële mogelijkheden. Ook in hun eigen netwerk ontbreekt hulp. Meneer wil graag werken en doet, zolang dat nog niet gelukt is, vrijwilligerswerk bij Resto van Harte. Een mooie manier om zijn Nederlands te verbeteren en iets te betekenen voor de mensen in de wijk. Zijn vrouw heeft nog geen inkomen omdat er nog een traject loopt met de IND, er zijn daarom veel juridische kosten.
Koffie en koeken
Na het bezoek hebben we contact opgenomen met de woningstichting. In het gesprek volgde al snel de conclusie dat dit valt onder de verantwoordelijkheid van de huurder. We namen contact op met partner Lesec Beveiliging. Jan was direct bereid om mee te denken ging op zoek naar passende raamboompjes. Na akkoord van Woonbron zijn ze langs geweest om deze te plaatsen op de ramen in de woon- en kinderslaapkamer. Meneer reageerde enthousiast na hun vertrek dat het is gelukt én dat het gezellig was. Via een appje liet hij weten: ‘Wij hebben gegeven koffie in koeken en bij mij samen drinken.’
Dit verhaal is geschreven door Caroline van Dijke.
